Κρίσιμα ζητήματα που ζητούν απαντήσεις με την Απεργία στις 20 Φλεβάρη

25

Του Κόνιαρη Χρήστου

Η απεργία στις 20 Φεβρουαρίου αποτελεί ένα στοίχημα για το εργατικό κίνημα που δεν πρέπει να χαθεί. Δεν είναι απλώς μια ακόμα απεργία, αντίθετα έρχεται σε μια χρονική συγκυρία που εργασιακά δικαιώματα βρίσκονται στο μάτι του κύκλωνα, ο αυταρχισμός από την πλευρά της συγκυβέρνησης εντείνεται, ετοιμάζονται παρεμβάσεις περιορισμού συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με πρώτο στόχο τις απεργίες και το χτύπημα των συνδικάτων, ενώ την ίδια στιγμή το συνδικαλιστικό κίνημα καλείται να πάρει σημαντικές αποφάσεις που θα καθορίσουν τόσο την πορεία του όσο και το μέλλον των εργατικών διεκδικήσεων.

 

Η προσπάθεια που γίνεται από την πλευρά της συγκυβέρνησης, των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης είναι ότι θα έχουμε στις 20 Φλεβάρη μια κινητοποίηση κάποιων συνδικαλιστών. Αυτό σε συνδυασμό με απόψεις που διατυπώνονται και από κάποιες πλευρές μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα για αναποτελεσματικότητα τω αγώνων, πέρα από προθέσεις αυτών που τις διατυπώνουν, έρχονται να ενισχύσουν την προσπάθεια του κεφαλαίου και την συγκυβέρνησης να οδηγήσουν τη χώρα σε συνθήκες νεκροταφείου, και το λαό παρατηρητή των εξελίξεων.

Από την πλευρά μας επιδιώκουμε να διαμορφώσουμε ένα διαφορετικό κλίμα στους χώρους δουλειάς, να εμπνεύσουμε με αισιοδοξία τους εργαζόμενους και παρά τις δυσκολίες  να επιχειρήσουμε μια επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος, με στόχο την ανατροπή τω μνημονιακών αντεργατικών πολιτικών.

Η επιλογή αυτή έρχεται σε σύγκρουση όχι μόνο με την πολιτική των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων αλλά και με την αδράνεια και το κλίμα ηττοπάθειας που καλλιεργείται από αρκετές δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η αδράνεια και η έλλειψη συντονισμού των αγώνων που αποτελούν πρώτη επιλογή για τις πλειοψηφίες στην ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και τις ηγεσίες στις περισσότερες ομοσπονδίες, δυσκολεύουν αφάνταστα την ανάπτυξη αγώνων. Η έλλειψη συντονισμού οδηγούν αγώνες που ξεσπούν σε διάφορους κλάδους, όσο και ηρωικοί να είναι, τελικά να απομονώνονται και χτυπιούνται.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι εργατικοί αγώνες το προηγούμενο χρονικό διάστημα ανέδειξαν την ανάγκη ανατροπής των αντιλαϊκών πολιτικών, που είχαν πυρήνα τα μνημόνια, έφεραν στο προσκήνιο νέα πολιτικά αιτήματα, διαμόρφωσαν τελικά τις συνθήκες για ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό.

Όμως την ίδια στιγμή ήρθαν στο προσκήνιο τα σοβαρά προβλήματα που συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα και σχετίζονται με τον προσανατολισμό, τις συντεχνιακές και συμβιβαστικές λογικές, το χαμηλό επίπεδο ταξικής αλληλεγγύης και στήριξης των αγώνων που αναπτύσσονται. Επιπλέον είναι πλέον εμφανή προβλήματα δημοκρατίας που έχουν τη ρίζα τους στην έλλειψη ουσιαστικής λειτουργία των συνδικάτων, με κυρίαρχα, τις λογικές ανάθεσης των προβλημάτων σε ηγεσίες και πρόσωπα αλλά και την απουσία μαζικών διαδικασιών βάσης.

Το εργατικό κίνημα όμως βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι αφού καλείται να απαντήσει σε προκλήσεις που αν προχωρήσουν θα επηρεάσουν αρνητικά τους όρους αμοιβής και εργασίας της εργατικής τάξης αλλά και τη δυνατότητα της των εργαζομένων να διαπραγματεύονται συλλογικά τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων, η μεταφορά της διαπραγμάτευσης στο ατομικό επίπεδο, ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό το ρόλο των Συνδικάτων.

Η στρατιές ανέργων αποτελούν αντικειμενικά παράγοντα πίεσης, που αξιοποιείται από το κεφάλαιο για να ανατρέψει εργασιακά δικαιώματα και να συμπιέσει τους μισθούς και τα ημερομίσθια.

Ταυτόχρονα και τα τελευταία «οχυρά» της σταθερής εργασίας γκρεμίζονται με τις διαθεσιμότητες – απολύσεις στο δημόσιο, που ξεκίνησαν με την εφεδρεία, συνεχίστηκαν με τις διαθεσιμότητες ιδ. Δικαίου εργαζομένων και θα πάρουν τεράστια έκταση με δεκάδες χιλιάδες απολύσεις που προετοιμάζονται για το 2013 μέχρι το 2015.

Όμως μαζί με τα εργασιακά δικαιώματα καταργούνται μέρα με τη μέρα κοινωνικά δικαιώματα στην παιδεία την υγεία και την πρόνοια. Τα κοινωνικά αγαθά μπαίνουν στο μάτι του κυκλώνα, με κλείσιμο μονάδων, συνεχή συμπίεση προς τα κάτω της χρηματοδότησης των κοινωνικών δομών και την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών. Οι εργαζόμενοι και ο Ελληνικός λαός βιώνουν τις πιο τραγικές συνθήκες διαβίωσης μετά τον πόλεμο και η χώρα αντιμετωπίζει την καταβαράθρωση των κοινωνικών παροχών και οδηγείται σε  μια ανθρωπιστική καταστροφή.

Το κεφάλαιο, η τροϊκανοί και η συγκυβέρνηση, έντρομοι μπροστά στον κίνδυνο η αυξανόμενη λαϊκή οργή να μετουσιωθεί σε οργανωμένη πάλη και αντίσταση, είναι έτοιμοι να επιβάλουν περιορισμούς ακόμα και στη συνδικαλιστική δράση. Οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για περιορισμό του δικαιώματος της Απεργίας, οι συλλήψεις συνδικαλιστών σε συνδυασμό με την οργανωμένη βρώμικη επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα από τα παπαγαλάκια των μέσων ενημέρωσης δείχνουν ότι το βρίσκονται σε εξέλιξη αυτοί οι σχεδιασμοί.

Η οργάνωση της αντεπίθεσης των εργαζομένων και του λαού αποτελεί κρίσιμο παράγοντα προκειμένου να μην δοθεί ο χώρος για να προχωρήσουν αυτοί οι αντιλαϊκοί και αντιδημοκρατικού σχεδιασμοί.

Η απεργία στις 20 Φλεβάρη, αλλά και η πορεία προς αυτή, θα δείξουν αν οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και η Αριστερά είναι ικανές να αλλάξουν τα πράγματα, ενεργοποιώντας το λαϊκό παράγοντα. Η ανατροπή αυτών των αντεργατικών πολιτικών είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την πολιτική ανατροπή, που είναι σίγουρο ότι δεν θα είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα είναι ένας μακρύς αγώνας με σκληρές ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις, με εξάρσεις και καμπές. Σε αυτή την πορεία χρειάζεται όχι μάχη χαρακωμάτων αλλά συγκέντρωση όλων των δυνάμεων. Απαιτείται μια πλατιά λαϊκή συμμαχία της εργατικής τάξης με στρώματα που πλήττονται όπως η αγρότες, οι επαγγελματίες και οι έμποροι που βιώνουν και αυτοί τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής.

Τις επόμενες μέρες πρέπει μέσα στους χώρους δουλειάς και κατοικίας να μιλήσουμε ανοικτά για την απεργία, να συγκρουστούμε με τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Να απαιτήσουμε να συνεδριάσουν Διοικητικά Συμβούλια σωματείων, να γίνουν γενικές συνελεύσεις, να οργανωθούν απεργιακές επιτροπές, να παρθούν απεργιακά μέτρα περιφρούρησης της Απεργίας.

Οι γειτονιές πρέπει να ακούσουν το μήνυμα της απεργίας, να οργανωθεί η συμμετοχή στα απεργιακά συλλαλητήρια μέσα από επιτροπές κατοίκων, πρωτοβουλίες πολιτών και τοπικούς συλλόγους.

Ταυτόχρονα με πρωτοβουλία σωματείων να γίνει προσπάθεια η απεργία στις 20 Φλεβάρη να μετατραπεί σε παλλαϊκή κινητοποίηση. Τα μπλόκα των αγροτών, οι εμπορικοί και επιστημονικοί σύλλογοι πρέπει να συστρατευτούν σε αυτό τον αγώνα, να γίνουν το ποτάμι που θα σαρώσει το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρησης.

Η πολιτική και συνδικαλιστική αριστερά δεν πρέπει να αφήσει ούτε στιγμή ανεκμετάλλευτη για την προετοιμασία και την οργάνωση της Απεργίας. Ίσως αν το στοίχημα κερδηθεί μπορεί οι δρόμοι και οι πλατείες στο κέντρο και την περιφέρεια ζωντανέψουν ξανά από την παρουσία του λαϊκού παράγοντα, ίσως τότε η λυκοσυμμαχία Κεφαλαίου, τρόικας και τρικομματικής συγκυβέρνησης δουν το «έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους», ίσως η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και η αποτροπή της κοινωνικής καταστροφής έρθει πιο κοντά.

– Ο Κόνιαρης Χρήστος είναι υγειονομικός μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ