Σαν δυο σταγόνες νερό μοιάζουν οι πολιτικές των παλιών μνημονιακών δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), με την πολιτική των νεομνημονιακών (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ), ακόμα και στο ζήτημα των υπηρεσιακών μεταβολών.
Πάγια πολιτική όλων, είναι η παράκαμψη των διαδικασιών που προβλέπονται για την επιλογή των προϊσταμένων και – με διάφορα προσχήματα – η τοποθέτηση (με ανάθεση) των «δικών μας παιδιών».
Την πολιτική αυτή ακολούθησαν εδώ και χρόνια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα η πλειονότητα των προϊσταμένων σήμερα να μην έχουν κριθεί και να βρίσκονται στη θέση τους με τοποθέτηση από τους Διοικητές των Νοσοκομείων.
Μάλιστα σε κάθε κυβερνητική αλλαγή, η εκάστοτε Διοίκηση «φρόντιζε» να προχωρά στο «ξήλωμα» του παλιού μηχανισμού και στην δημιουργία νέου, φιλικού και πειθήνιου στην κυβερνητική πλειοψηφία.
Την τακτική αυτή φαίνεται ότι «ζήλεψαν» (με τις ευλογίες βέβαια της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου υγείας) και οι νέες διοικήσεις που τοποθέτησε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στα Νοσοκομεία. Έξ` άλλου, ο μεγαλύτερος αριθμός των νέων διοικητών προέρχεται από τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ και τώρα «δίνει τα φώτα του» αλλά και τους πάντα πρόθυμους «ανθρώπους του», στον ΣΥΡΙΖΑ.
«Παλιά μου τέχνη, κόσκινο!»
Έτσι μια από τις πρώτες πράξεις των νέων Διοικητών είναι το ξήλωμα του παλιού μηχανισμού και η δημιουργία του νέου, «φιλικού» προς την Κυβέρνηση.
Τα φαινόμενα πληθαίνουν σε μια σειρά νοσοκομεία, με κύρια αιχμή τη Νοσηλευτική υπηρεσία και μάλλον το επόμενο χρονικό διάστημα θα γενικευτούν. Είναι χαρακτηριστική μάλιστα η περίπτωση που σε κεντρικό Νοσοκομείο της Αθήνας, η πρώτη πράξη του νέου Διοικητή (κυριολεκτικά με το «καλημέρα») ήταν η αντικατάσταση της Διεύθυνσης της Νοσηλευτικής υπηρεσίας αλλά και άλλων στελεχών του Νοσοκομείου από πρόσωπα της αρεσκείας…
Δεν λείπουν βεβαίως και οι γρήγορες «αναρριχήσεις» στελεχών φιλικών προς την κυβέρνηση προκειμένου να έχουν τις προϋποθέσεις για να καταλάβουν σε μελλοντικές κρίσεις ανώτατες θέσεις ευθύνης.
Την κατάσταση αυτή διευκολύνει η απουσία κρίσεων που με βάση το νέο νομοθετικό πλαίσιο παραπέμπονται ουσιαστικά-στην καλύτερη περίπτωση-στα τέλη του 2017.
Οι διαβεβαιώσεις για αξιοκρατία και χτύπημα του ρουσφετιού βεβαίως έχουν πάει περίπατο.
Οι ελπίδες των εργαζομένων όχι απλά εξανεμίστηκαν αλλά αντικαταστάθηκαν από τη λογική: «Όλοι ίδιοι είναι»
Το «παλιό» που θα άφηνε πίσω ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι εδώ!
Η εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων της Κυβέρνησης απαιτεί πειθήνιους υπαλλήλους στις θέσεις ευθύνης προκειμένου αυτά τα μέτρα να υλοποιηθούν.
Η αποκάλυψη αυτών των φαινομένων και η σταθερή διεκδίκηση ενός όσο το δυνατόν αξιοκρατικού συστήματος επιλογών στις θέσεις ευθύνης, είναι υποχρέωση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
