Κλινικές και τμήματα νοσοκομείων ανοιγόκλειναν ελλείψει γιατρών, ή υπολειτουργούσαν ελλείψει νοσηλευτικού, διοικητικού και τεχνικού προσωπικού. Κέντρα υγείας λειτουργούσαν με ωράριο… καταστημάτων, διότι οι γιατροί τους στέλνονταν να καλύψουν τα κενά στα νοσοκομεία που ανοιγόκλειναν. Περιφερειακά ιατρεία καταργούνταν, ώστε να στελεχωθούν τα κέντρα υγείας που έστελναν γιατρούς στα νοσοκομεία. Οι ασθενείς κι οι συγγενείς τους καλούνταν να πληρώσουν από γάντια μέχρι αντικαρκινικά φάρμακα από την τσέπη τους, διότι δεν έβγαιναν οι προϋπολογισμοί.
Τα οχήματα του ΕΚΑΒ βρίσκονταν συχνότερα στο συνεργείο λόγω παλαιότητας ή στα γκαράζ λόγω έλλειψης διασωστών, παρά στους δρόμους. Αλλά κι όταν τελικά ο ασθενής έφτανε στο νοσοκομείο, ο καύσωνας έκανε τη ζωή του αφόρητη, αφού ο χαλασμένος ή κακοσυντηρημένος κλιματισμός είχε γίνει πλέον κανόνας. Οι τομογράφοι χαλούσαν ο ένας μετά τον άλλον, κάποιοι από την πολλή χρήση, κάποιοι επειδή τα πατώματα έμπαζαν υγρασία. Αρκούσε μια δυνατή βροχή για να γεμίσουν οι διάδρομοι με κουβάδες και να αρχίσουν οι τσακωμοί για το ποιοι φταίνε – οι κακοτεχνίες των πρώην, των μεσαίων ή των νυν;
Οι εργαζόμενοι καλούνταν να θυσιάσουν τα -ήδη θυσιασμένα- ρεπό τους για να πάρουν μερικές μέρες κανονική άδεια. Άλλοι καλούνταν να δεχτούν κούρεμα στα νυχτερινά και τις αργίες για να τις πληρωθούν. Για να μην πούμε για τις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς των νεοαπασχολούμενων που θύμιζαν κωπηλάτες σε ρωμαϊκή γαλέρα (θα λέγαμε των νεοπροσλαμβανόμενων, αλλά κανονικές προσλήψεις δε γίνονταν παρά μόνο στις ανακοινώσεις).
Όλα αυτά, όμως, συνέβαιναν στο παρελθόν. Διότι πλέον, όπως ανέφερε ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς, λεφτά υπάρχουν: Θα τα πάρει από τους επίδοξους καναλάρχες με το νέο διαγωνισμό και θα τα δώσει στο κοινωνικό κράτος – ή ό,τι απέμεινε απ’ αυτό μετά από 7 χρόνια μνημονίων!
Ωραίο το επικοινωνιακό τρικ της κυβέρνησης, θυμίζει κάπως το παλιό παιχνίδι του Κώστα Καραμανλή με το θυμικό του κόσμου ενάντια στους νταβατζήδες των ΜΜΕ (γενικά ο νυν Συριζα θυμίζει σε πολλά τον Καραμανλή), αλλά επειδή κάποτε η κυβέρνηση πρέπει να μιλήσει σοβαρά, έχουμε τις εξής ερωτήσεις:
- Είναι ή δεν είναι δεσμευμένα a priori τα χρήματα από την εκποίηση των συχνοτήτων για την αποπληρωμή των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας; Απ’ ό,τι θυμόμαστε, πριν από ενάμιση χρόνο η ίδια κυβέρνηση εκπόνησε ένα παράλληλο πρόγραμμα, το πολυδιαφήμισε ως αριστερή απάντηση στο μνημόνιο που η ίδια ψήφισε (!), ώσπου εντέλει το απέσυρε εν μία νυκτί, όταν της τράβηξαν το αυτί οι δανειστές.
- Ακόμη και εάν τα χρήματα τελικά καταλήξουν στο κοινωνικό κράτος, άρα και στις δομές υγείας (επιστημονική φαντασία αλλά ας βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο), σε τι ποσοστό των πραγματικών αναγκών αντιστοιχούν; Αρκεί ένα ποσόν μερικών εκατομμυρίων ευρώ για να μπαλώσει έστω κάποιες τρύπες από επτά χρόνια κοινωνικής καταστροφής;
Αναρωτιόμασταν πριν από λίγες μέρες, με αφορμή τα «χουβαρνταλίκια» του κ. Πολάκη (χάρισε μισό εκατομμύριο σε τρία νοσοκομεία που είχαν ληστευτεί από την κολομβιανή μαφία), τι θα κάναμε χωρίς τους κλέφτες. Ας αναρωτηθούμε και τώρα, με αφορμή τις υποσχέσεις του κ. Παππά, τι θα κάναμε χωρίς τα χρήματα των… νταβατζήδων!
Αλλά η αλήθεια δεν κρύβεται: Χωρίς αυξήσεις στα κονδύλια της υγείας από τον τακτικό προϋπολογισμό, χωρίς απάντηση στις πληγές της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης, χωρίς ουσιαστική και μακροπρόθεσμη κάλυψη των αναγκών σε υποδομές, εξοπλισμό και μόνιμο προσωπικό, όλα αυτά τα χαρτζιλίκια δεν είναι παρά τεχνάσματα με ημερομηνία λήξης. Κι ας μας λένε Κασσάνδρες. Εξάλλου, το πρόβλημα με την Κασσάνδρα δεν ήταν ότι έλεγε ψέματα. Ήταν ότι η εξουσία δε βολευόταν από τις αλήθειες της και γι’ αυτό προσπαθούσε να τη βγάλει παλαβή.
Υ/Γ: Εάν δε μας απατά η μνήμη μας, μετά τη δικαστική ακύρωση της προηγούμενης δημοπρασίας για τις τηλεοπτικές συχνότητες, η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί πως θα έβρισκε από άλλες πηγές τα χρήματα που θα παραχωρούσε στο κοινωνικό κράτος από τις άδειες. Τελικά τα βρήκε ή ψάχνει ακόμη;
