Επικουρικοί, συμβασιούχοι, εργολαβικοί, επιτελικό κράτος… Ποιος αμφισβητεί τη μόνιμη και σταθερή εργασία;

30

Κείμενο που κατατέθηκε από το ΜΕΤΑ Υγειονομικών – Ενωτική Αγωνιστική Συνεργασία στο 15ο Συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ

Η κυβέρνηση, δίνοντας ρεσιτάλ υποκρισίας, προειδοποιεί τους εργαζομένους ότι μια ενδεχόμενη επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας θα θέσει σε κίνδυνο τις θέσεις εργασίας και θα ανοίξει το δρόμο για διαθεσιμότητες και απολύσεις. Ποντάρει στο ότι οι εργαζόμενοι δεν ξεχνούν τα έργα και τις ημέρες του «νεοφιλελέ» Κυριάκου Μητσοτάκη, προσδοκώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα τη βγάλει η ίδια καθαρή.

Όμως, το ερώτημα είναι: Ποιος σήμερα βάζει φιτίλι στα θεμέλια της μόνιμης και σταθερής εργασίας, για να διαμορφωθεί το πεδίο για μια τέτοια εξέλιξη; Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι έξω από αυτό το παιχνίδι;

Αλήθεια, πώς στηρίζεται η ανάγκη για μόνιμη και σταθερή εργασία όταν:
– η πολιτική ηγεσία θεωρεί ότι σε μια σειρά κλάδων στα νοσοκομεία, όπως π.χ. στις υποστη­ρικτικές υπηρεσίες, δεν χρειάζεται να υπηρετούν μόνιμοι υπάλληλοι;
– χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλες τις υπηρεσίες εργάζονται με ελαστικές εργασιακές σχέσεις (επικουρικοί, συμβασιούχοι ΟΑΕΔ, συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, εργολαβικοί, συμβασιούχοι έργου);
– η κυβέρνηση συμφωνεί μέσω των μνημονίων για τον αυστηρό περιορισμό των μόνιμων προσλήψεων, στα πλαίσια ενός «επιτελικού κράτους» που θα καλύπτει μόνο τις υπηρεσίες που έχουν δημόσια εξουσία;

Είναι η ίδια η κυβέρνηση, λοιπόν, που λειτουργεί ως ο καλύτερος προπαγανδιστής των ιδεών του κ. Μητσοτάκη. Που υλοποιεί μια πολιτική συρρίκνωσης του δημοσίου και συνάμα, μέσα από την υπονόμευση της μόνιμης και σταθερής εργασίας, οδηγεί στην πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων.

Αυτό που επιχειρείται να κρυφτεί κάτω από το χαλί με την επίκληση του… μπαμπούλα της Δεξιάς, είναι το γεγονός ότι όχι μόνο δεν προβλέπεται ούτε μία πρόσληψη μόνιμου εργαζομένου στην Υγεία για το 2018, αλλά και οι περισσότεροι συμβασιούχοι θα απολυθούν στο τέλος του έτους. Ότι μεθοδεύεται για μια σειρά από υπηρεσίες, οι οποίες ακόμα παραμένουν στο δημόσιο, να περάσουν με διάφορα προσχήματα στα χέρια ιδιωτών. Το βλέπουμε καθημερινά στις τεχνικές και διοικητικές υπηρεσίες των νοσοκομείων, στα τμήματα πληροφορικής και βιοϊατρικής τεχνολογίας. Ακόμα και στο «σκληρό» κομμάτι της νοσηλευτικής υπηρεσίας, κάνουν εμφάνιση τα μπλοκάκια και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

Όσοι συνάδελφοι θεωρούν ότι δεν κινδυνεύουν, διότι οι θέσεις τους είναι τάχα διασφαλισμένες μες σ’ αυτό το μνημονιακό τοπίο, μάλλον είναι βαθιά νυχτωμένοι. Η μετατροπή των μόνιμων θέσεων σε επισφαλείς, η μεταφορά έργου από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, δεν είναι ένα απλό ενδεχόμενο. Είναι τμήμα του πολιτικού προγράμματος της κυβέρνησης και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει απέναντι στους «θεσμούς» και τους «δανειστές».

Γι’ αυτούς τους λόγους:
– η πάλη να επανέλθουν στο δημόσιο όλες οι υπηρεσίες που έχουν ιδιωτικοποιηθεί και καλύπτονται είτε από εργολάβους είτε από ελαστικές εργασιακές σχέσεις, δεν είναι υπόθεση μόνο όσων εργάζονται σε αυτές.
– η κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και η καθιέρωση της σταθερής και μόνιμης εργασίας δεν αφορά μόνο τους συμβασιούχους και τους εργολαβικούς, αλλά και όσους σήμερα είναι μόνιμοι υπάλληλοι.
– η στήριξη του αγώνα των επικουρικών, των συμβασιούχων, των εργολαβικών για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, τη μόνιμη και σταθερή εργασία, την πληρωμή των δεδουλευμένων, μας αφορά όλους.

Οι εργαζόμενοι με ελαστικές εργασιακές σχέσεις δε χρειάζονται τις δηλώσεις συμπάθειάς μας, ούτε την αντιμετώπισή τους ως κατηγορίας που θα λειτουργεί άλλοτε ως κυβερνητικό εξάρτημα και άλλοτε ως εκλογικός μηχανισμός στα σωματεία. Η ένταξή τους στα σωματεία πρέπει να είναι ουσιαστική, προκειμένου μαζί με τους μόνιμους εργαζομένους να αγωνιστούν για τα καθημερινά τους προβλήματα και τη διασφάλιση της σταθερής και μόνιμης εργασίας.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Η κατάργηση της ελαστικής εργασίας, η μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα, η επανασύσταση των καταργημένων οργανικών θέσεων και, γενικά, τα εργασιακά μας δικαιώματα, δεν χωράνε μες στη νεοφιλελεύθερη – μνημονιακή φυλακή. Γι αυτό και οι μάχες που δίνουμε –και οι όποιες νίκες πετυχαίνουμε– πρέπει να είναι ενταγμένες στη συνολικότερη πάλη για την ανατροπή αυτών των πολιτικών.

Αγωνιζόμαστε για:

– Ανατροπή των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών.
– Κατάργηση όλων των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα.
– Να επανασυσταθούν όλες οι καταργημένες οργανικές θέσεις, να επανέλθουν στο δημόσιο οι υπηρεσίες που πέρασαν σε ιδιώτες.
– Να προκηρυχτούν μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλους τους κλάδους και τις υπηρεσίες.
– Συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου για όλους τους ελαστικά εργαζόμενους τώρα!
– Να πληρωθούν αμέσως, χωρίς καθυστερήσεις, τα δεδουλευμένα.
– Πραγματική έξωση των εργολάβων και όλων των εταιρειών, κερδοσκοπικών ή «κοινωνικών», από τα νοσοκομεία.