Κι όμως, δεν ήρθε το “τέλος” των εργολάβων στα Νοσοκομεία

36

Πρόσφατα ο Υπ. Υγείας, σε συνάντηση με την ΠΟΕΔΗΝ, αναγνώρισε ότι ούτε στα μισά νοσοκομεία δεν έχει γίνει η αντικατάσταση των εργολάβων με ατομικές συμβάσεις εργασίας, όταν μάλιστα έχουν περάσει δύο χρόνια από την εξαγγελία τους. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι επιμένουν να πανηγυρίζουν ότι “επιτέλους… τέλος για τους εργολάβους στα Δημόσια Νοσοκομεία”.

Βεβαίως το πρόβλημα δεν συνίσταται μόνο στο ότι οι εργολάβοι παραμένουν και αλωνίζουν στα Νοσοκομεία, αλλά κυρίως ότι ακόμα και αυτές οι ατομικές συμβάσεις έχουν ημερομηνία λήξεως, το αργότερο μέχρι τις 31-12-2018. Γι’ αυτό, τα περί τέλους της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και του εργασιακού μεσαίωνα, είναι χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.

Η ουσία είναι μία. Η κυβέρνηση προχώρησε σε νομοθετικές ρυθμίσεις που όχι μόνο δεν διασφαλίζουν τη μόνιμη και σταθερή εργασία, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν οδηγούν ούτε καν στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων με τους εργαζόμενους, αφού συνεχώς αυτές οι συμβάσεις αμφισβητούνται με δικαστικές αποφάσεις. Έτσι το ανώμαλο καθεστώς των εργολάβων παραμένει άθικτο και έχει τον πρώτο λόγο στα Νοσοκομεία. Ακόμα και γι’ αυτό, η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα.

Η μόνη λύση που θα έδινε διέξοδο, είναι η πρόταση που από την πρώτη στιγμή κατέθεσε το ΜΕΤΑ Υγειονομικών και την οποία αρνείται επίμονα η κυβέρνηση: Να προχωρήσει στη σύσταση μόνιμων οργανικών θέσεων στις υποστηρικτικές υπηρεσίες των Νοσοκομείων, θέσεων που καταργήθηκαν με μνημονιακούς νόμους, να μετατρέψει τις συμβάσεις των εργαζομένων σε αορίστου χρόνου και έτσι να διασφαλίσει την μόνιμη και σταθερή εργασία.

Αυτό βέβαια απαιτεί την εγκατάλειψη των μνημονιακών δεσμεύσεων που η ίδια έχει αναλάβει, όμως -όπως είναι φανερό- κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου στις προθέσεις της.

Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους εργαζομένους εκτός από τον ενωτικό μαζικό αγώνα για να μπει τέλος τόσο στη σκλαβιά των εργολαβιών, όσο και στην ομηρία και την ανασφάλεια των συμβασιούχων.