Η Elizabeth Kenny ήταν Αυστραλή Νοσηλεύτρια που ανέπτυξε μια πρωτοποριακή μέθοδο για τη θεραπεία των θυμάτων της πολιομυελίτιδας . Η μέθοδος της διέφερε από την τότε συμβατική ιατρική πρακτική, η οποία απαιτούσε την τοποθέτηση των προσβεβλημένων άκρων σε γύψινους νάρθηκες.
Αντ ‘αυτού, η Kenny εφάρμοσε θερμές συμπιέσεις στα προσβεβλημένα μέλη των ασθενών, ακολουθούμενες από παθητική κίνηση αυτών των περιοχών.
Σύμφωνα με τη Naomi Rogers, καθηγήτρια ιστορίας της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο ΥΑLE, “oι αρχές της αποκατάστασης των μυών της Elizabeth Kenny έγιναν το θεμέλιο της φυσικής θεραπείας ή της φυσιοθεραπείας.”
H Elizabeth Kenny γεννήθηκε στο Warialda, στη Νέα Νότια Ουαλία , το 1880,
Σε ηλικία 17 ετών, έσπασε τον καρπό της σε μια πτώση από ένα άλογο.
Ο πατέρας της την πήγε στον ιατρό Aeneas McDonnell στο Toowoomba, όπου παρέμεινε κατά την ανάρρωση της.Εκεί η Kenny μελέτησε βιβλία ανατομίας του McDonnell. Ξεκίνησε η γνωριμία της με τον ιατρό McDonnell, ο οποίος έγινε μέντορας και σύμβουλός της.
Μετά την επιστροφή της το 1909 στο Nobby, εργάστηκε ως νοσηλεύτρια και πήγαινε στους ασθενείς της με τα πόδια και συχνά με άλογο. Στη συνέχεια άνοιξε ένα μικρό νοσοκομείο στο Clifton το οποίο ονόμασε St. Canices, με υπηρεσίες αναρρώσεως και μαιευτικής.
Το 1911 αντιμετώπισε ένα περιστατικό παιδικής παράλυσης, και διαπιστώνοντας ότι οι μύες του ήταν σφιχτοί, έκανε ό, τι οι μητέρες σε όλο τον κόσμο: θερμές κομπρέσες από μάλλινες κουβέρτες στα πόδια. Η Kenny έγραψε ότι το μικρό κορίτσι ξύπνησε κάποια στιγμή πολύ ανακουφισμένο και είπε, “Παρακαλώ, θέλω τα κουρέλια που έκαναν καλά τα πόδια μου”.
Το 1915, η Kenny προσφέρθηκε εθελοντικά να υπηρετήσει ως νοσηλεύτρια στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Αν και δεν ήταν επίσημα ειδικευμένη νοσηλευτρια, της ανατέθηκε λόγω της μεγάλης έλλειψης νοσηλευτριών να υπηρετήσει σε “Dark Ships”, πλοία που κινούνταν με τα φώτα κλειστά μεταξύ Αυστραλίας και Αγγλίας και μετέφεραν πολεμικά υλικά, στρατιώτες και τραυματίες. Η Κenny υπηρέτησε σε αυτές τις επικίνδυνες αποστολές καθ ‘όλη τη διάρκεια του πολέμου, κάνοντας 16 ταξίδια (συν ένα σε όλο τον κόσμο μέσω του καναλιού του Παναμά).
Το 1917 κέρδισε τον τίτλο “Αδελφή”, ο οποίος στο Αυστραλιανό Νοσηλευτικό Σώμα του Στρατού είναι το ισοδύναμο υπολοχαγού. Η Κέννυ χρησιμοποίησε αυτόν τον τίτλο για το υπόλοιπο της ζωής της. Μετά την επιστροφή από την πολεμική της υπηρεσία, η Kenny ίδρυσε και επόπτευε ένα προσωρινό νοσοκομείο στο Nobby για τη φροντίδα των θυμάτων της πανδημίας γρίπης του 1918.
Το 1927 σχεδίασε ένα φορείο για σοβαρά τραυματίες με τον τίτλο Sylvia stecher, για χρήση από τις υπηρεσίες ασθενοφόρων.
Το 1931 αναλαμβάνει να φροντίσει μία κοπέλα, τη Maude, που είχε αναπηρία από την πολιομυελίτιδα.Μετά από 18 μήνες υπό την φροντίδα της Kenny η Maude μπόρεσε να περπατήσει, να επιστρέψει στο Townsville, να παντρευτεί και να συλλάβει ένα παιδί.
Οι εφημερίδες στο Townsville δημοσίευσαν την περίπτωση και την πρόβαλαν ως θεραπεία.
Το 1932, το Κουίνσλαντ υπέστη τον μεγαλύτερο αριθμό περιπτώσεων πολιομυελίτιδας σε 30 χρόνια.
Το επόμενο έτος, αρκετοί ντόπιοι βοήθησαν την Kenny να δημιουργήσει μια στοιχειώδη εγκατάσταση αντιμετώπισης πολιομυελίτιδας
Σε λίγους μήνες (μετά από περαιτέρω επιτυχία με τα τοπικά παιδιά), μετακόμισε στον κάτω όροφο του ξενοδοχείου Queens Hotel στο Townsville.
Η πρώτη επίσημη αξιολόγηση του έργου της αδελφής Kenny πραγματοποιήθηκε στο Townsville το 1934, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας του Queensland.
Η επιτυχία της με τα θύματα πολιομυελίτιδας οδήγησε στην ίδρυση κλινικών Kenny σε διάφορες πόλεις της Αυστραλίας.
Η Kenny ανέπτυξε την κλινική της μέθοδο και κέρδισε την αναγνώριση της στην Αυστραλία. Διαφωνούσε ακράδαντα με την ακινητοποίηση των παιδικών σωμάτων με γύψινους νάρθηκες. Ζήτησε να της επιτραπεί να θεραπεύει τα παιδιά κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης της νόσου με ζεστά επιθέματα (όπως ισχυριζόταν ότι είχε κάνει στο Clifton πριν από τον πόλεμο).
Ωστόσο, οι γιατροί δεν της επέτρεπαν να θεραπεύει ασθενείς παρά μόνο μετά το οξύ στάδιο της ασθένειας. H Kenny κατέθεσε ένα προσεκτικά σχεδιασμένο σχήμα παθητικών “ασκήσεων”. Από μόνη της ξεκίνησε τη θεραπεία μιας ασθενούς στην οξεία φάση στην κλινική της στο George Street στο Μπρίσμπεϊν.Η ασθενής ανέκαμψε με λιγότερες παρενέργειες από αυτές της μεθόδου τοποθέτησης νάρθηκων.
Το 1937, δημοσίευσε ένα βιβλίο για τη μέθοδο της με τίτλο « Η θεραπεία της παιδικής παράλυσης στην οξεία φάση».
Το βιβλίο αυτό είναι γνωστό ως «το πράσινο βιβλίο» και αργότερα δημοσιεύθηκε και στις Ηνωμένες Πολιτείες..
Η πιο ολοκληρωμένη εκτίμηση των μεθόδων της, με τίτλο “The Kenny Concept of Infantile Paralyzes and Its Treatment” δημοσιεύθηκε σε συνεργασία με τον Dr. John Pohl το 1943 και ήταν γνωστή ως “Το Κόκκινο Βιβλίο”.
Μεταξύ 1935 και 1940, η Kenny ταξίδεψε εκτενώς σε όλη την Αυστραλία, βοηθώντας στη δημιουργία κλινικών.
Έκανε επίσης δύο ταξίδια στην Αγγλία, όπου ίδρυσε κλινική θεραπείας στο Νοσοκομείο του Carshalton.
Η επιτυχία της Kenny ήταν αμφιλεγόμενη, αφού πολλοί Αυστραλοί γιατροί και η Βρετανική Ιατρική Ένωση (BMA) αμφισβήτησαν τα αποτελέσματα και τη μεθοδολογία της. Η Kenny απάντησε δημοσίως στη BMA, κάτι πρωτάκουστο για μια νοσηλεύτρια.
Μεταξύ του 1936 και του 1938, μια επιτροπή της κυβέρνησης του Queensland αξιολόγησε τη μέθοδο Kenny και δημοσίευσε την έκθεσή της το 1938.
Το πιο κρίσιμο σχόλιο της επιτροπής, επειδή η Kenny ήταν αντίθετη με τους νάρθηκες και τους γύψους, ήταν: “Η εγκατάλειψη της ακινητοποίησης είναι ένα σοβαρό λάθος και δημιουργεί σοβαρό κίνδυνο, ιδιαίτερα σε πολύ νεαρούς ασθενείς που δεν μπορούν να συνεργαστούν στην επανεκπαίδευση”.
Οι ισχυρότερες αντιρρήσεις των Επιτρόπων ήταν κατά της κυβέρνησης του Queensland, η οποία χρηματοδότησε το έργο της Kenny, επειδή οι κλινικές της δεν είχαν επίβλεψη από την BMA. Η κυβέρνηση του Queensland απέρριψε την έκθεση, συνεχίζοντας να υποστηρίζει το έργο της Kenny.
Το 1940, η κυβέρνηση της Νέας Νότιας Ουαλίας έστειλε την Kenny (και την υιοθετημένη κόρη της Mary, η οποία είχε γίνει εμπειρογνώμονας στη μέθοδο του Kenny) στην Αμερική για να παρουσιάσει την κλινική της μέθοδο σε Αμερικανούς γιατρούς.
Μετά από ένα θαλάσσιο ταξίδι από το Σίδνεϊ στο Λος Άντζελες, και μετά με το τραίνο, της δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσει το έργο της στη Μινεάπολη της Μινεσότα.
Οι γιατροί Miland Knapp και John Pohl (που ήταν επικεφαλής των κέντρων θεραπείας της πολιομυελίτιδας) έμειναν εντυπωσιασμένοι και της ζήτησαν να μείνει και να διδάξει τη μέθοδο της στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, κάτι που έγινε.
Δημιουργήθηκαν διάφορα κέντρα αποθεραπείας με τη μέθοδο Kenny σε ολόκληρη την Αμερική με πιο γνωστό το Ινστιτούτο Sister Kenny στη Μινεάπολη (τώρα Ινστιτούτο αποκατάστασης Courage Kenny), μια εγκατάσταση στο Ιατρικό Κέντρο του Νιου Τζέρσεϋ και το αγαπημένο της Ruth House στο El Monte στην Καλιφόρνια.
Στις ΗΠΑ το έργο της έλαβε μεγάλη αναγνώριση. Έλαβε επίτιμα πτυχία από το Πανεπιστήμιο Rutgers και το Πανεπιστήμιο του Rochester.
Το 1951 κατέκτησε την πρώτη θέση στην ετήσια δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Gallup για την πιο θαυμαστή γυναίκα της χρονιάς
Συναντήθηκε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Φ. Ρούσβελτ που ήταν ο ίδιος θύμα της πολυομελίτιδας.
Πολλοί γιατροί άλλαξαν τον αρχικό επαγγελματικό σκεπτικισμό τους όταν είδαν τα αποτελέσματα της μεθόδου της Kenny στους ασθενείς.
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος βιολόγος Sir Macfarlane Burnet έγραψε ότι η E. Kenny είχε αντιμετωπίσει τις περισσότερες περιπτώσεις πολυομελίτιδας από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο (7.828).
Σε αναγνώριση της δουλειάς της, τον Φεβρουάριο του 1950 ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν υπέγραψε νομ. πράξη του Κογκρέσου, δίνοντας στην Kenny το δικαίωμα να εισέρχεται και να εγκαταλείπει τις ΗΠΑ χωρίς βίζα. Η τιμή αυτή είχε δοθεί μόνο μία φορά πριν, στον γάλλο Gilbert du Motier, Μαρκήσιο ντε Λαφαγιέτ , ο οποίος είχε βοηθήσει στον αμερικανικό πόλεμο της ανεξαρτησίας.
Η ιστορία της ζωής της και του έργου της περιγράφονται στην κινηματογραφική ταινία Αδελφή Kenny του 1946, όπου ενσαρκώθηκε από την Rosalind Russell , η οποία για την ερμηνεία της ως “Αδελφή Κenny” κέρδισε τη “Χρυσή Σφαίρα¨και ήταν υποψήφια για το βραβείο Όσκαρ.
Η Kenny συνέχισε το έργο της με συνεχή ταξίδια στην Αμερική, στην Ευρώπη και την Αυστραλία, σε μια προσπάθεια να αποκτήσει περαιτέρω αποδοχή η μέθοδος της.
Δυστυχώς προσβλήθηκε από τη νόσο του Πάρκινσον και έζησε τα τελευταία της χρόνια στην Toowoonba της Αυστραλίας, όπου πέθανε το 1952
Η κηδεία της Kenny πραγματοποιήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1952 στην Εκκλησία Metropolist Street Neil στην Toowoomba και κινηματογραφήθηκε για να μεταδοθεί σε άλλα μέρη της Αυστραλίας και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Στις 5 Οκτωβρίου 1997 εγκαινιάστηκε το μουσείο εκθεμάτων Memorial House Sister Kenny στο Nobby.
Εκεί εκτίθενται έγγραφα από την ιδιωτική αλληλογραφία, επίσημα έγγραφα, αποκόμματα εφημερίδων και αντικείμενα σχετικά με το έργο και τη ζωή της Elizabeth Kenny.
Πηγές:
https://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Kenny
https://www.britannica.com/biography/Elizabeth-Kenny
http://adb.anu.edu.au/biography/kenny-elizabeth-6934
Γιώργος Μανουσάκης, νοσηλευτής ΤΕΠ στο Γεν. Νοσοκομείο Αγ. Νικολάου Κρήτης,
