Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κινητοποίηση που έχει προκηρύξει η ΠΟΕΔΗΝ για τις 16 Μαΐου. Το ερώτημα που τίθεται για μια ακόμα φορά είναι αν αυτή εντάσσεται σε ένα σχέδιο δράσης για την προβολή και διεκδίκηση των προβλημάτων τα οποία αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στην υγεία ή είναι απλώς είναι μια ακόμα κινητοποίηση χωρίς προοπτική.
Έχει ενδιαφέρον να εκτιμήσουμε αν υπήρξαν, έστω και αυτή τη φορά, διαδικασίες βάσης στους χώρους δουλειάς προκειμένου να συζητηθεί το διεκδικητικό πλαίσιο και ο προγραμματισμός δράσης, με στόχο να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στην κινητοποίηση.
Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά, η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ έχει επιλέξει να ακολουθήσει την πεπατημένη, δηλαδή να προκηρύσσει κινητοποιήσεις χωρίς οργάνωση προκειμένου να «βγάλει την υποχρέωση» και να εμφανίσει ένα αγωνιστικό προσωπείο.
Όλα τα τελευταία χρόνια, αρνείται επίμονα να διαμορφώσει ένα συνεκτικό πλαίσιο διεκδικήσεων, το οποίο θα μπορούσε να τεθεί για συζήτηση στους χώρους δουλειάς. Επιλέγει να προχωρά σε αποσπασματικές κινητοποιήσεις, χωρίς σχέδιο και προοπτική, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σαλαμοποίηση των δράσεων για το πρόβλημα των συμβασιούχων.
Εξαγγέλλει κινητοποιήσεις που δε συνοδεύονται από πολύμορφες δράσεις, δεν έχουν προοπτική και συνέχεια και δεν οδηγούν σε κλιμάκωση των αγώνων.
Η πλειοψηφία αρκείται στη συμμετοχή μικρών ομάδων εργαζομένων που βρίσκονται «υπό πίεση» ή στη χειρότερη περίπτωση «οργανώνει» τη μεταφορά στην Αθήνα «εφεδρειών» από την περιφέρεια, προκειμένου να εμφανιστεί μια εικόνα μαζικοποίησης των συγκεντρώσεων.
Η απουσία οργάνωσης των κινητοποιήσεων οδηγεί σε μικρή συμμετοχή στις απεργίες με μονοψήφια ποσοστά, χωρίς να δημιουργεί καμία πίεση στις μονάδες υγείας.
Το κυριότερο πρόβλημα όμως είναι ότι οι κινητοποιήσεις της ΠΟΕΔΗΝ δεν γίνονται υπόθεση των εργαζομένων, αφού δεν πραγματοποιούνται καθόλου γενικές συνελεύσεις και περιοδείες στους χώρους δουλειάς. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι η ανακοίνωση για την κινητοποίηση της Πέμπτης βγήκε μόλις δύο μέρες πριν και απλώς αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας.
Τέλος η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ δεν επιδιώκει καμία συμπόρευση με δυνάμεις της κοινωνίας για τα ζητήματα της υγείας. Αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με συνδικάτα και κοινωνικούς φορείς προκειμένου να αναδείξει τόσο τα εργασιακά αιτήματα όσο και τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει το Δημόσιο σύστημα υγείας.
Είναι προφανές ότι όλα αυτά δεν οφείλονται σε λανθασμένους χειρισμούς, αλλά αποτελούν συνειδητή επιλογή της πλειοψηφίας της ΠΟΕΔΗΝ, προκειμένου, από τη μια να μην έρθει σε σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης και από την άλλη να επιχειρήσει να εμφανίσει ένα αγωνιστικό προσωπείο.
Απάντηση σε αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα θα μπορούσε να δώσει ένας αγωνιστικός συντονισμός των Σωματείων. Ένας συντονισμός που θα έθετε στη βάση των εργαζομένων ένα αγωνιστικό πλαίσιο διεκδικήσεων και ένα πολύμορφο σχέδιο δράσης με διάρκεια. Ένας συντονισμός που θα επιδίωκε τη συμπόρευση με δυνάμεις της κοινωνίας για τα ζητήματα των εργαζομένων και της υγείας. Ένας τέτοιος συντονισμός μπορούσε να ανοίξει δρόμους και να οδηγήσει το υγειονομικό κίνημα σε νίκες.
Δυστυχώς, δυνάμεις που βρίσκονται απέναντι στην πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ αρνούνται κάθε συντονισμό των σωματείων και αυτάρεσκα επιλέγουν μοναχικές πορείες.
Όσο λοιπόν ένας αγωνιστικός συντονισμός δε προχωρά, τόσο η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ θα συνεχίζει να ρίχνει άσφαιρα πυρά και το υγειονομικό κίνημα δεν θα μπορεί να αποκρούσει την επίθεση της κυβέρνησης στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων και να υπερασπιστεί το Δημόσιο σύστημα υγείας.
