Του Ζώη Πεπέ
H κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πλήρως εναρμονισμένη με τις δεσμευτικές υποδείξεις της τρόικας, αλλά και με την πολιτική της προκατόχου της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, επιλέγει να εφαρμόσει και στον χώρο του τραπεζικού συστήματος μια πολιτική αδιέξοδη και επικίνδυνη. Μια πολιτική, που αποτελεί βασικό συστατικό του Μνημονίου και οδηγεί ντε φάκτο σε πλήρες αδιέξοδο και τη λειτουργία των ελληνικών τραπεζών.
Αυτή η κατάσταση διευκολύνει κινήσεις του διεθνούς κεφαλαίου για την έτι περαιτέρω σταθεροποίηση της κυριαρχίας του στη χώρα.
Τα μυθικά ποσά εγγυήσεων που έχουν πάρει οι τράπεζες από το κράτος (γύρω στα 100 δισ. ευρώ), καθώς και η κεφαλαιακή ενίσχυση με 5 δισ. ευρώ, όχι μόνο δεν οδήγησε στην ανάκαμψη της οικονομίας και τη στήριξη της λειτουργίας της εγχώριας αγοράς, αλλά καθημερινά διαπιστώνεται το ατελέσφορο της προσπάθειας και το αδιέξοδο αυτών των πολιτικών επιλογών.
Οι τράπεζες με βάση τα σημερινά δεδομένα,
– ή θα γίνουν εργαλεία ανάπτυξης ενταγμένα σε άλλο σχεδιασμό με επίκεντρο την κοινωνία και τις ανάγκες της, σε μια μεγάλη προσπάθεια ανατροπής των πολιτικών (μνημονιακών) δεσμεύσεων που έχει λάβει η κυβέρνηση –
ή θα γίνουν, αυτές οι σκόπιμα απαξιωμένες τράπεζες, εργαλεία στα χέρια μεγάλων, κυρίως, ξένων συμφερόντων για να θέσουν σε πλήρη έλεγχο την όποια μελλοντική ανάπτυξη μπορέσει να υπάρξει στη χώρα.
Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει άμεσα οι τράπεζες να περάσουν στον πλήρη έλεγχο του Δημοσίου τώρα. Άλλωστε, οι ελληνικές τράπεζες που αποτελούν το 90% του τραπεζικού συστήματος της χώρας, χρωστούν από τα χρήματα που έχει καταβάλει ως κεφαλαιακή ενίσχυση το Δημόσιο (αύξηση μετοχικού κεφαλαίου με προνομιούχες μετοχές), περίπου 5 δισ. ευρώ. Η συνολική χρηματιστηριακή κεφαλαιοποίηση των τραπεζών σήμερα είναι αντίστοιχα περίπου 5 δισ. ευρώ, επομένως με όρους αγοράς μπορεί άμεσα να εξαγοραστούν εξ ολοκλήρου.
Η δεύτερη περίπτωση, που δυστυχώς φαίνεται ότι είναι σε εξέλιξη, περνάει μέσα από παραπέρα μεγαλύτερη αφαίμαξη του ελληνικού λαού, εντάσσοντας τις τράπεζες είτε ως σύνολο, είτε διαχωρίζοντας τα προβληματικά τους χαρτοφυλάκια που θα τα αναλάβει μια νέα προβληματική τράπεζα (BADBANK), στο Ταμείο Χρηματοδοτικής Σταθερότητας, που έχει χρηματοδοτηθεί με δανεισμό του ελληνικού Δημοσίου, με πάνω από 20 δισ. ευρώ, και που φυσικά θα πληρώσει ο ελληνικός λαός.
Οι τελευταίες κινήσεις συγχώνευσης ALPHA BANK – EUROBANK με την καθοριστική συμμετοχή των επιθετικών κερδοσκοπικών κεφαλαίων του ΚΑΤΑΡ έρχεται να προωθήσει την προδιαγραμμένη (από τρόικα, Μνημόνια, πολιτικές επιλογές της εξουσίας) πορεία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Κερδισμένοι οι σημερινοί μεγαλομέτοχοι με τους διαχειριστές των τραπεζών και φυσικά τα επισπεύδοντα αρπακτικά κεφάλαια και διάφοροι μεσάζοντες, που πάντοτε βρίσκονται δίπλα στην πολιτική εξουσία και για όλους αυτούς ίσως η κρίση αποτελεί μεγαλύτερη ευκαιρία απ΄ ό,τι στις ομαλές οικονομικές εξελίξεις.
Χαμένοι για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι, που πρώτοι θα κληθούν να πληρώσουν τις οικονομίες κλίμακας που προαναγγέλλονται και ερμηνεύονται με απώλειες θέσεων εργασίας, μειώσεις μισθών, περιορισμός ασφαλιστικών, κανονιστικών και άλλων συμβατικών δικαιωμάτων, ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις. Το χειρότερο δε, η γνωστή κατάσταση ανασφάλειας και φόβου για τα χειρότερα, που οδηγούν σε υποχώρηση τη συλλογική δράση, την αλληλεγγύη και τελικά θα τους αφήνουν έρμαιο στις συνεχείς πιέσεις των εργοδοτών για τα χειρότερα.
Ελπίδα να μπουν φραγμοί στα χειρότερα αποτελεί μόνο μια νέα δυναμική του συνδικαλιστικού κινήματος στον χώρο που θα απεγκλωβίζει τα συνδικάτα από την κυβερνητική κομματική και εργοδοτική κηδεμονία, που αποτελούν τις μεγάλες πληγές του. Θα ενοποιεί τη δράση τους με τους άλλους κλάδους εργαζομένων και την υπόλοιπη κοινωνία που κινητοποιείται.
Χαμένοι ακόμη όσοι έτρεφαν ελπίδες, πιστεύοντας στα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης, ότι οι τράπεζες θα αξιοποιούσαν δήθεν τον πακτωλό των κρατικών ενισχύσεων και εγγυήσεων, για να στηριχτεί υποτίθεται η όποια αναπτυξιακή προσπάθεια, που θα ωφελούσε την κοινωνία και τις ανάγκες της, θα στήριζε τη δραστηριότητα των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Φρούδες ελπίδες, για ακόμη μια φορά.
Οι εργαζόμενοι, η κοινωνία ολόκληρη πρέπει πλέον να συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα που «χτίζουν» γύρω μας και να αποποιηθούν την προσχεδιασμένη πορεία καταστροφής, το προμελετημένο έγκλημα. Η μαζική συμμετοχή σε ζωντανά κινήματα και δράσεις είναι ο δικός μας μονόδρομος. Δεν θα μείνουμε βουβοί και άπραγοι, να περιμένουμε κάποιο θαύμα. Ενώνουμε τις φωνές μας, συντονίζουμε τους αγώνες μας, στοχεύουμε στην ανατροπή των βάρβαρων, αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών.
* Ο Ζώης Πέπες είναι μέλος του προεδρείου της ΟΤΟΕ
Αναδημοσίευση από Αυγή, 30-8-2011
