Ίσως η λέξη τροφοκατοικία να ξενίζει τους νεώτερους συναδέλφους και συναδέλφισσες στα Νοσοκομεία. Πρέπει να πούμε ότι κυρίως μέσω συλλογικών συμβάσεων, αλλά και παρεμβάσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων, στο παρελθόν, όλοι οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία είχαν τη δυνατότητα να τρώνε στις τραπεζαρίες των Νοσοκομείων και παράλληλα ένας σημαντικός αριθμός, κυρίως νοσηλευτικό προσωπικό να διαμένει σε οικήματα του Νοσοκομείου.
Όμως η κατάκτηση αυτή αποτέλεσε πεδίο σύγκρουσης τόσο με τις κυβερνήσεις αλλά και στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι κυβερνήσεις επιχειρούσαν και στο τέλος το κατάφεραν να περιορίσουν αυτό το δικαίωμα, ιδιαίτερα την παροχή τροφής και να το αντικαταστήσουν με ένα οικονομικό επίδομα. Σε αυτή την προσπάθεια των Κυβερνήσεων βρέθηκαν «πρόθυμοι» και αρκετοί μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα των υγειονομικών. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν, από δυνάμεις που αντιστάθηκαν σε αυτή την επιλογή, η διατήρηση αυτού του δικαιώματος δεν έγινε δυνατή, παρά μόνο για το εφημερεύων προσωπικό.
Ταυτόχρονα η αλλαγές που συντελέστηκαν στην ελληνική κοινωνία, περιόρισαν τις ανάγκες για παροχή στέγης με αποτέλεσμα να μειωθεί η «ζήτηση» και εν τέλει ουσιαστικά να καταργηθεί.
Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι ιδιαίτερα ο χώρος της τραπεζαρίας των Νοσοκομείων δεν κάλυπτε μόνο την ανάγκη για φαγητό, αλλά αποτελούσε χώρο κοινωνικής συνεύρεσης, συζήτησης και κοινωνικής ζύμωσης.
Η τραπεζαρία αποτελούσε το χώρο που τα συνδικάτα είχαν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν με όλους τους εργαζόμενους, αποτελούσε το κύριο πεδίο για την οργάνωση και κινητοποίησης του προσωπικού. Γι αυτό και αποτελούσε και τον φόβο και τον τρόμο των διοικήσεων και με την κατάργησή της παροχής τροφής, πέτυχαν με ένα σπάρο δυο τρυγόνια.
Επιπρόσθετα πρέπει να πούμε, ιδιαίτερα παλαιότερα, ότι αντίστοιχες παροχές είχαν κατακτηθεί κια σε πολλούς χώρους εργασίας στο ιδιωτικό τομέα, με τη δημιουργία καντίνας που παρείχε δωρεάν φαγητό.
Σήμερα σε συνθήκες κρίσης, φτώχιας, αφάνταστης συμπίεσης των εισοδημάτων σε συνδυασμό με την ιδιαιτερότητα της εργασίας στα Νοσοκομεία, (κυκλικά ωράρια, αδυναμία οικογενειακού προγραμματισμού), ξαναφέρνουν στην επιφάνεια αυτά τα ζητήματα.
Ο καθένας μας βλέπει δίπλα του συναδέλφους και συναδέλφισσες που έχουν ανάγκη ακόμα και τα στοιχειώδη, δηλαδή ένα πιάτο φαγητό, ένα χώρο για να κατοικήσει.
Είναι ανάγκη τα συνδικάτα στα Νοσοκομεία να επαναφέρουν το αίτημα για παροχή τροφής σε όλους τους εργαζόμενους στην υγεία, χωρίς προϋποθέσεις και αποκλεισμούς.
Να θέσουν το ζήτημα της παροχής κατοικίας για εργαζόμενους, ιδιαίτερα σε αυτούς με μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που θα διασφαλίζουν στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης.
Το άνοιγμα αυτής της συζήτησης, η διατύπωση ίσως με μεγαλύτερη ευκρίνεια και πιο αναλυτικά των αιτημάτων, είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία.
X.K.