Εκλογική διακήρυξη της Αυτόνομης Παρέμβασης – Αντιμνημονιακή Συνεργασία
Οι εργαζόµενοι στη δίνη της κρίσης
Το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ γίνεται σε µια περίοδο, τα σηµάδια της οποίας θα µείνουν βαθιά χαραγµένα στο σώµα της εργατικής τάξης της χώρας, από µία χωρίς προηγούµενο επίθεση, που εδώ και τρία χρόνια µαίνεται ενάντια στις εργασιακές σχέσεις, τα εργατικά και τα ασφαλιστικά δικαιώµατα.
Η οικονοµική κρίση διαρκώς βαθαίνει και παγιώνεται. Οι κοινωνίες καλούνται να πληρώσουν τα σπασµένα και οι συνέπειες για τους εργαζόµενους επιδεινώνονται. Ειδικότερα στην Ευρώπη, η εµµονή στις νεοφιλελεύθερες συνταγές, βυθίζει όλη την ήπειρο σε µια συνεχή ύφεση.
Οι εξελίξεις στη Ελλάδα είναι ακόµη πιο τραγικές. Με πρόσχηµα τα δηµοσιονοµικά µεγέθη της χώρας, η Τρόικα επιβάλλεται και οι κυβερνήσεις υποτάσσονται απόλυτα σε αυτήν. Ένας ολόκληρος λαός αλυσοδέθηκε στα Μνηµόνια και ζει την ασφυκτική λιτότητα, ωστόσο η χώρα αντί να ορθοποδεί, µετατρέπεται σε αποικία χρέους. Ενός χρέους, που δεν δηµιουργήθηκε από τους εργαζόµενους, δεν χρησιµοποιήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες τους, τους φορτώνεται όµως ως βραχνάς στο λαιµό. Με αφορµή το χρέος, οι πιστωτές της χώρας και το ισχυρό κεφάλαιο ετοιµάζονται για τη µεγάλη έφοδο στο δηµόσιο πλούτο, τα δηµόσια αγαθά και υποδοµές στρατηγικής σηµασίας.
Στο πλαίσιο αυτό, οι αντιδραστικές δυνάµεις βρήκαν την ευκαιρία να υλοποιήσουν τις πάγιες εδώ και χρόνια επιδιώξεις τους. Οι καταστροφικές για τον τόπο κυβερνήσεις των µνηµονίων, εξυπηρέτησαν τις επιδιώξεις αυτές. Ισοπέδωσαν τα εργασιακά δικαιώµατα και έχουν οδηγήσει στον εφιάλτη της ανεργίας 1,5 εκατοµµύριο ανθρώπους. Ένας στους δύο νέους και νέες δεν έχουν δουλειά, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόµενοι δουλεύουν απλήρωτοι, περίπου ο ένας στους δύο εργαζοµένους εργάζεται µε σχέση εκ περιτροπής ή µερικής απασχόλησης και ο ένας στους τρεις εργαζόµενους είναι ανασφάλιστος.
Η πολιτική της Τρόικας, δε χτυπά µόνο τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, αλλά επιχειρεί να καταστρέψει και την πολιτική και οργανωτική ικανότητα των συνδικάτων. Στα τρία χρόνια του µνηµονίου το σύνολο σχεδόν της εργατικής νοµοθεσίας έχει υποστεί µια πρωτοφανή απορρύθµιση, η εργασία ως αξία κινείται σε τροχιά πλήρους απαξίωσης, διαβρώνεται κάθε έννοια συλλογικότητας, προάγεται συστηµατικά η ατοµική εργασιακή σχέση εργοδότη και µισθωτού. Καταργήθηκαν, επί της ουσίας, οι συλλογικές διαπραγµατεύσεις, η Ε.Γ.Σ.Σ.Ε., ο κατώτατος µισθός, οι συλλογικές συµβάσεις και σχεδιάζεται η απαγόρευση, στην πράξη των απεργιών µέσω απαράδεκτων αλλαγών στον 1264.
Απέναντι σε αυτήν την πραγµατικότητα, ο λαός εκδήλωσε την αγανάκτησή του, και προκάλεσε ιστορικές ανατροπές στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Τα συνδικάτα στην εποχή των µνηµονίων
Η σφοδρότατη επίθεση απέναντι στη µισθωτή εργασία και τα συνδικάτα, δε συνιστά µια συνήθη επίθεση για την εφαρµογή απλώς ορισµένων και περιοδικών αντιλαϊκών – αντεργατικών µέτρων, ούτε απλά µια επίθεση του Κεφαλαίου σε επιµέρους θέµατα. Αντίθετα η χώρα µας γίνεται το πεδίο πιλοτικής εφαρµογής µιας συνολικής µετωπικής επίθεσης του κεφαλαίου και της αντίστοιχης νεοφιλελεύθερης πολιτικής εξουσίας.
Αµυντικός ο συνδικαλιστικός αγώνας
Το συνδικαλιστικό κίνηµα, όµως, περιορίστηκε σε έναν κλασικό αµυντικό συνδικαλιστικό αγώνα, χωρίς να προσδώσει τα απαραίτητα πολιτικά χαρακτηριστικά στη µάχη αυτή. Βρέθηκε αποδυναµωµένο, απροετοίµαστο, χωρίς στρατηγική και σχεδιασµό, χωρίς καµιά πολιτική και οργανωτική ικανότητα χάραξης των κινήσεών του και µε σοβαρότατο το πρόβληµα της συµβιβαστικής στάσης της ηγετικής του πλειοψηφίας.
Βασικοί παράγοντες για αυτό ήταν:
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ ταυτίστηκε µε την ήττα. Μόνο στα χαρτιά αντιστάθηκε στα Μνηµόνια. Στην ουσία λειτούργησε ως υποστήριγµα των µνηµονιακών πολιτικών, αφού ποτέ δεν διεκδίκησε την ανατροπή τους, παρά µόνο τη «δίκαιη κατανοµή» των βαρών.
Η έλλειψη πολιτικοποίησης των αιτηµάτων. Ως αποτέλεσµα είχε να αναπτύσσονται αγώνες ασυντόνιστα και µε αποσπασµατικά αιτήµατα, που πολλές φορές καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοµατισµό και το διαχωρισµό µεταξύ των εργαζοµένων.
Το σοβαρό έλλειµµα στρατηγικής, σχεδιασµού, και συντονισµού των αγώνων.
Η γραφειοκρατική λειτουργία της ηγεσίας που αποµακρύνει τους εργαζόµενους από τη συλλογική λειτουργία και τη δράση.
Η προβληµατική δηµοκρατική λειτουργία στο εσωτερικό του, η λογική της εξυπηρέτησης και αναπαραγωγής των συσχετισµών, ο συντεχνιασµός που αποµακρύνει τη βάση των εργαζοµένων από τα συνδικάτα, τα οποία καταντούν αποξενωµένοι µηχανισµοί.
Οι εξαρτήσεις από κυβερνήσεις, κόµµατα και εργοδοσία. Εξαρτήσεις που χαρακτηρίζουν και την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Όσο αναπαράγονται, οδηγούν στην περαιτέρω απαξίωση των συνδικάτων στα µάτια των εργαζοµένων.
Επιπρόσθετα, ο κύριος όγκος του εργατικού κινήµατος αιχµαλωτίστηκε από την ιδεολογική ηγεµονία του νεοφιλελευθερισµού. Ενστερνίστηκε τη λογική του, αντιλήφθηκε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ως «µονόδροµο». Τα συνδικάτα από φορείς ταξικών επιδιώξεων και ενότητας της εργατικής τάξης, κατάντησαν επαίτες µιας “καλύτερης” λειτουργίας του καπιταλισµού. Η ενσωµάτωση στη λογική του «κοινού συµφέροντος και ευθύνης» τα οδήγησε σε παραίτηση από την αντιπαράθεση ενός εναλλακτικού σχεδίου για την οικονοµία και την κοινωνία, µε βάση τις ανάγκες των εργαζοµένων, στην οικοδόµηση ενός ισχυρού αντίπαλου δέους.
Η κύρια ευθύνη για τα παραπάνω ελλείµµατα ανήκει στην ΠΑΣΚΕ, η οποία βρέθηκε δέσµια της ιδεολογικής της σύγχυσης και του οµφάλιου λώρου που τη συνδέουν µε τον πολιτικό φορέα, στον οποίον πρόσκειται και δήλωνε ότι «δεν απαιτούνται άλλοι αγώνες». Υπονόµευσε την αξιοπιστία και τον ταξικό ρόλο της ΓΣΕΕ, βάζοντας ουσιαστικά πλάτη, από κοινού και σε αγαστή συνεργασία µε τη ΔΑΚΕ, για να περάσει πάνω από το σώµα της εργατικής τάξης ο µνηµονιακός οδοστρωτήρας. Από την άλλη, η διασπαστική και πολωτική στάση της ηγεσίας της ΔΑΣ και του ΠΑΜΕ, ακύρωσε, στο βωµό παραταξιακών και κοµµατικών σκοπιµοτήτων, τη δυνατότητα για ένα πλατύ και ισχυρό αγωνιστικό µέτωπο όλων των εργαζοµένων.
Εργαζόµενοι και κοινωνία δεν σιώπησαν
Παρ’ όλα αυτά, σε όλη αυτή την περίοδο, το συνδικαλιστικό κίνηµα δηµιούργησε γεγονότα µεγάλης έντασης και ταξικής αντιπαράθεσης, οι εργαζόµενοι και η κοινωνία δεν σιώπησαν. Υπήρξαν κύµατα διαδοχικών απεργιών και πολύµορφων δράσεων, οι οποίες δε σταµάτησαν και µάλιστα µέσα στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που διαµορφώνουν τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και οι µαζικές απολύσεις. Οι πανελλαδικές γενικές απεργίες, ορισµένες από αυτές εξαιρετικά πετυχηµένες, ξεπέρασαν τις 28 τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ αξιοσηµείωτη ήταν η αγωνιστική κινητικότητα σε επίπεδο επιχείρησης ή κλάδων, µε πάνω από 500 κινητοποιήσεις το 2011 και πολύ περισσότερες κατά το 2012.
Στις αδυναµίες της περιόδου καταγράφονται η έλλειψη συντονισµού και η απουσία κέντρου οργάνωσης και αλληλεγγύης των αγώνων αυτών. Ενώ ως δυνατά σηµεία προέκυψαν η δηµιουργία νέων συλλογικοτήτων, η ανάδειξη των λαϊκών αντιστάσεων στις πλατείες, η δράση άλλων θεµατικών κινηµάτων κοινωνικής αντίστασης, η αυξανόµενη ένταξη των µικρών επιχειρηµατιών και αυτοαπασχολουµένων στις κινητοποιήσεις, η αυθόρµητη συµµετοχή πολιτών και εργαζοµένων στις γενικές απεργίες.
Παρά τις αρχικές δυσκολίες, η αγωνιστική διεκδίκηση συγκροτήθηκε γύρω από το κοµβικό αίτηµα της µη ψήφισης των µνηµονιακών µέτρων και της ανατροπής των Μνηµονίων, και των κυβερνήσεων που τα εφαρµόζουν. Η δυναµική αυτή, δηµιούργησε το πρόπλασµα µιας ευρύτατης λαϊκής συµµαχίας.
Χρειαζόµαστε συνδικάτα ως ταξικό αντίβαρο
Η βίαιη επίθεση που δέχονται οι εργαζόµενοι στο βωµό της “εσωτερικής υποτίµησης” των Μνηµονίων, σε συνδυασµό µε την κλιµακούµενη καταστολή των εργατικών και κοινωνικών αγώνων από την κυβέρνηση, µπορούν να απαντηθούν µόνο από ένα εργατικό κίνηµα ανασυνταγµένο, που θα µπορεί και θα θέλει να οργανώσει την αντεπίθεση των εργαζοµένων.
Η ανασύνταξη αυτή του συνδικαλιστικού κινήµατος, περνά µέσα από την κατανόηση µιας εναλλακτικής πρότασης εξόδου από την κρίση και την προσπάθεια επιβολής µιας νέας οικονοµικής και κοινωνικής πολιτικής ατζέντας, χωρίς τα συνδικάτα να εγκαταλείπουν τον αγώνα τους για τα επιµέρους θέµατα. Είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση και αναβάθµιση της εσωτερικής λειτουργίας, ώστε το συνδικαλιστικό κίνηµα να µετασχηµατιστεί σε ένα ισχυρό, αξιόπιστο, αγωνιστικό και αποτελεσµατικό ταξικό αντίβαρο, δυναµικό εκφραστή των συµφερόντων όλων των εργαζοµένων. Μετασχηµατισµός, που εδράζεται σε πολλά επίπεδα:
Επαναπροσανατολισµός του συνδικαλιστικού κινήµατος σε όρους ταξικούς. Να γίνει ξεκάθαρο, ότι τα συνδικάτα παλεύουν ΜΕ τους εργαζόµενους ΓΙΑ τους εργαζόµενους.
Επαναθεµελίωση του αξιακού πλαισίου, µε κυρίαρχες τις έννοιες της ενότητας στη δράση, της ισότητας, της αλληλεγγύης στους κοινωνικά αποκλεισµένους και της αγωνιστικής αλληλεγγύης σε εργαζόµενους που κινητοποιούνται.
Ανασχεδιασµός της δράσης, µε πλατύ συντονισµό των αγώνων, µε πολλαπλασιασµό των αντιστάσεων και ενοποίηση των αιτηµάτων.
Οι κινητοποιήσεις των κλάδων ή των χώρων πρέπει να αναδεικνύουν τις πολιτικές αιτίες της κρίσης, να ενσωµατώνουν πολιτικά αιτήµατα για την ανατροπή των πολιτικών του µνηµονίου, εξειδικεύοντάς τα µε βάση τις συγκεκριµένες συνθήκες κάθε εργασιακού χώρου.
Οι εργαζόµενοι χρειάζονται µια διαφορετική απάντηση από το συνδικαλιστικό κίνηµα. Μια απάντηση µαχητική και οργανωµένη, µε µορφές πάλης αντίστοιχες του µεγέθους της επίθεσης που δεχόµαστε.
Ισχυρή παρουσία στους χώρους εργασίας και δυναµική παρέµβαση στα κάθε λογής εργοδοτικά κάτεργα. Οφείλουµε να σταθούµε δίπλα στους εργαζόµενους που αντιµετωπίζουν την αυθαιρεσία και τροµοκρατία του εργοδότη.
Μαζικοποίηση των συνδικάτων και αντιπροσώπευση όλης της εργατικής τάξης. Απαιτείται άµεσα σχέδιο για την ένταξη στους συνδικαλιστικούς θεσµούς της τεράστιας πλειοψηφίας του εργατικού δυναµικού, που σήµερα βρίσκεται εκτός. Γυναίκες, εργαζόµενοι σε επισφάλεια, µετανάστες να αποτελέσουν το βασικό κορµό της διεύρυνσης των συνδικάτων.
Οργάνωση των ανέργων. Η αγωνία επιβίωσης, το αίσθηµα απογοήτευσης και η απαξίωση από τη χρόνια ανεργία πρέπει να αντικατασταθούν από ένα κοινό αγώνα εργαζόµενων και ανέργων για το δικαίωµα στη δουλειά.
Έµφαση στην αλληλεγγύη των γενεών. Βασική προτεραιότητα για τα συνδικάτα πρέπει να γίνει η ορµητική ένταξη των νέων σε αυτά, ώστε οι ίδιοι να πρωταγωνιστήσουν στη µάχη ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται.
Ενίσχυση της εσωτερικής δηµοκρατίας µε θεσµούς βάσης. Απαιτείται η θεµελίωση εκ νέου της δηµοκρατικής λειτουργίας στο εσωτερικό των συνδικάτων. Με διαδικασίες που θα βασίζονται στη συµµετοχή των εργαζόµενων, µε διαφάνεια στη διαχείριση και τις αποφάσεις, µε ενηµέρωση σε όλα τα επίπεδα και για όλα τα ζητήµατα.
Πάνω στους άξονες αυτούς, η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ θεµελιώνει µια συγκεκριµένη πρόταση για το συνολικό µετασχηµατισµό της φυσιογνωµίας, της λειτουργίας, της στρατηγικής και της δράσης του συνδικαλιστικού κινήµατος. Ένα νέο µοντέλο συνδικαλισµού αυτόνοµου, µαζικού, δυναµικού, δηµοκρατικού και τελικά αποτελεσµατικού, που θα θέσει τα συνδικάτα στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων και θα ανοίξει το δρόµο για την ανατροπή των µνηµονιακών πολιτικών και την αποκατάσταση της θέσης των εργαζοµένων, µε ανάκτηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωµάτων τους.
Το µοντέλο που προτείνουµε, βασίζεται σε ριζικές τοµές στην οργάνωση και τις δοµές του συνδικαλιστικού κινήµατος, σε όλα τα επίπεδα. Είναι αναγκαίο να προχωρήσει µια αναδιοργάνωση, µε ενοποίηση οµοειδών οµοσπονδιών και τελικό στόχο την ενοποίηση των τριτοβάθµιων συνοµοσπονδιών σε ιδιωτικό και δηµόσιο τοµέα (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ). Το νοσηρό φαινόµενο της νόθευσης της αντιπροσωπευτικότητας, µε σωµατεία-σφραγίδες ή µε εκλογικές διαδικασίες που πάσχουν εξόφθαλµα, πρέπει να εξαλειφθεί ολοκληρωτικά και σε βάθος, αν θέλουµε την πραγµατική εσωτερική δηµοκρατία ως βάση για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήµατος.
Για τους λόγους αυτούς, ζητάµε να εφαρµοστεί άµεσα µια δέσµη µέτρων οργανωτικού χαρακτήρα στην παραπάνω κατεύθυνση, µε στόχο να ξεκαθαρίσει το τοπίο στα συνδικάτα και να εκκαθαριστούν τα µητρώα µελών. Πιο συγκεκριµένα προτείνουµε καθαρά µηχανογραφικά µητρώα, ηλεκτρονική διασταύρωση σε πρωτοβάθµια σωµατεία, οµοσπονδίες και εργατικά κέντρα. Καθιέρωση του συνδικαλιστικού βιβλιαρίου και της υποχρεωτικής χρησιµοποίησης του ΑΜΚΑ. Με βάση αυτά, µέσα στους επόµενους µήνες να γίνουν εκλογές σε όλα τα σωµατεία και τα δευτεροβάθµια όργανα πανελλαδικά. Η πορεία αυτή αναγέννησης, θα έχει ως κατάληξη τη διενέργεια νέου έκτακτου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ σε έναν χρόνο από σήµερα, το οποίο θα εκφράζει πλήρως και αναµφισβήτητα του βούληση των εργαζοµένων, και θα αποτελέσει το θεµέλιο για το χτίσιµο του νέου συνδικαλιστικού κινήµατος που χρειαζόµαστε.
Τέλος προτείνουµε τη θέσπιση νέου Κώδικα Δεοντολογίας:
Με ασυµβίβαστη την ιδιότητα συνδικαλιστή µε θέση κυβερνητικής ευθύνης
Με την αυστηρή καθιέρωση της απουσίας ατοµικής αµοιβής, για να µη συνδέεται η συνδικαλιστική ιδιότητα, από µια επιλογή εθελοντικής προσφοράς, σε ιδιότητα µε οικονοµικά κίνητρα
Οι αγώνες µας να γίνουν ποτάµι ανατροπής – στόχοι πάλης
Η ανεργία, η φτώχεια και ο αγώνας για την επιβίωση είναι το τρίπτυχο που διευρύνεται συνεχώς, ωθώντας ένα µεγάλο µέρος των εργαζοµένων και της κοινωνίας σε κατάσταση οικονοµικού και κοινωνικού αποκλεισµού. Ο µόνος δρόµος για τους εργαζόµενους είναι ο δρόµος του αγώνα.
Ενός αγώνα που επιτέλους θα βάλει ΣΤΟΠ στη βάρβαρη επέλαση. Ενός αγώνα, µε πρωταγωνιστή ένα αναγεννηµένο συνδικαλιστικό κίνηµα.
Για την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, η περίοδος που διανύουµε και τα χρόνια που έρχονται πρέπει να έχουν από την πλευρά του συνδικαλιστικού κινήµατος το χαρακτήρα µιας δυναµικής αντεπίθεσης της εργατικής τάξης. Οι διεκδικήσεις και οι στόχοι πάλης που αναδεικνύονται στην κατεύθυνση αυτή, συµπυκνώνονται στους τέσσερις παρακάτω άξονες.
Να ανατρέψουµε τα Μνηµόνια, τα µέτρα και όσους τα εφαρµόζουν
Είναι ξεκάθαρο πια, ότι για τους εργαζόµενους δεν υπάρχει λύση στο πλαίσιο των Μνηµονίων. Αυτό είναι το κεντρικό στοιχείο που πρέπει να καθορίσει και να ενοποιήσει τους αγώνες σε όλο το φάσµα του εργατικού κινήµατος. Παλεύουµε για:
την ακύρωση των Μνηµονίων και όλων των δυσβάσταχτων µέτρων στο πλαίσιο της πολιτικής “εσωτερικής υποτίµησης”. Ταυτόχρονα, η ανατροπή των κυβερνήσεων που εφαρµόζουν τα Μνηµόνια είναι ο δικός µας “µονόδροµος”.
την επαναδιαπραγµάτευση των δανειακών συµβάσεων µε στόχο τη διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του δηµόσιου χρέους, για το οποίο δεν ευθύνονται οι εργαζόµενοι.
την υπεράσπιση των δηµόσιων αγαθών και του δηµόσιου πλούτου της χώρας. Αντιστεκόµαστε στις ιδιωτικοποιήσεις – χάρισµα στους πιστωτές και το κεφάλαιο.
την άµεση κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης και του χαρατσιού στις κατοικίες των εργαζοµένων, και για νέο φορολογικό σύστηµα µε επιβάρυνση του κεφαλαίου, του πλούτου και της µεγάλης ακίνητης περιουσίας.
Ανακούφιση των υπερχρεωµένων νοικοκυριών µε κούρεµα των δανείων βάση κοινωνικοοικονοµικών κριτηρίων.
Ενίσχυση της δηµόσιας υγείας και παιδείας, ως βασικό κοµµάτι του κοινωνικού µισθού.
Να ανακτήσουµε και να υπερασπίσουµε τα εργατικά µας δικαιώµατα
Οι βίαιες παρεµβάσεις που έγιναν στο εργατικό δίκαιο, τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώµατά µας πρέπει να ακυρωθούν. Ο αγώνας αυτός είναι υπόθεση όλων των εργαζοµένων, µε βασικά στοιχεία τα εξής:
Επαναφορά του βασικού µισθού και του επιδόµατος ανεργίας στα προ Μνηµονίου επίπεδα και αποκατάσταση µισθών και συντάξεων.
Επαναθεµελίωση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγµατεύσεων στη βάση του νόµου 1892/1990 και κατάργηση του µνηµονιακού νοµοθετικού πλαισίου για τις συλλογικές συµβάσεις εργασίας.
Επαναρρύθµιση του εργατικού δικαίου µε ακύρωση όλων των µνηµονιακών παρεµβάσεων.
Ενίσχυση του συστήµατος κοινωνικής ασφάλισης και ανακεφαλαιοποίησή του κατά απόλυτη προτεραιότητα. Όχι στις συντάξεις πείνας.
Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόµων και διατάξεων.
Κατάργηση της ενοικίασης εργασίας. Οι εργαζόµενοι δεν είναι εµπόρευµα. Σταθερή και ρυθµισµένη εργασία για όλους.
Αναθεώρηση του καθεστώτος εκ περιτροπής εργασίας, των ελαστικών ωραρίων και περιφρούρηση της Κυριακής αργίας.
Να αγωνιστούµε ενάντια στην ανεργία. Δουλειά για όλους
Ο δείκτης ανεργίας απλά αποτυπώνει σε αριθµούς την ανθρωπιστική κρίση που σοβεί στη χώρα µας. Βασική κατεύθυνση της πάλης µας να είναι η εξάλειψη αυτής της λαίλαπας και η προστασία των θέσεων εργασίας, το δικαίωµα στην εργασία για όλους.
Ως πρώτα µέτρα διεκδικούµε:
Δραστική αντιµετώπιση της ανεργίας. Ενίσχυση του Προγράµµατος Δηµοσίων Επενδύσεων. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και ενίσχυση των µικρών και πολύ µικρών επιχειρήσεων.
Απαγόρευση των απολύσεων σε κερδοφόρες επιχειρήσεις.
Καθιέρωση νοµοθετικού πλαισίου για την αυτοδιαχείριση παραγωγικών µονάδων που εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες καπιταλιστές.
Να περιφρουρήσουµε τη δηµοκρατία και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες
Η εφαρµογή των µνηµονιακών πολιτικών συνοδεύεται από πρακτικές κοινοβουλευτικής εκτροπής και κοινωνικής καταστολής. Το συνδικαλιστικό κίνηµα πρέπει να υπερασπιστεί τη δηµοκρατία, τόσο στο πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο, όσο και στους χώρους εργασίας, όπου καταπατείται από το ανεξέλεγκτο διευθυντικό και εργοδοτικό δικαίωµα.
Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες είναι αναφαίρετο δηµοκρατικό συλλογικό δικαίωµα. Η µάχη ενάντια στα σχέδια για αντιδραστική αναθεώρηση του νόµου 1264/1982 και την επακόλουθη επίθεση στο ιερό δικαίωµα της απεργίας, είναι µια µάχη ιστορικού χαρακτήρα για το συνδικαλιστικό κίνηµα.
Μας ανησυχεί ιδιαίτερα η άνοδος του φασισµού και των αντιλήψεών, αποτελεί απειλή για τη δηµοκρατία, για τη συνοχή και τους αγώνες του εργατικού κινήµατος. Το συνδικαλιστικό κίνηµα οφείλει να µπει στην πρώτη γραµµή ενός µετώπου ενάντια στη φασιστική απειλή.
