Οι μυοσκελετικές παθήσεις (ΜΣΠ) αποτελούν τη συχνότερη αιτία περιορισμού της ικανότητας για εργασία και ευθύνονται για τις υψηλότερες δαπάνες για αποζημιώσεις, ιατρικά έξο6α, απώλεια παραγωγικότητας, απουσίες από οποιαδήποτε άλλη νόσο.
Οι ΜΣΠ παρουσιάζουν επιπολασμό της τάξεως του 50-80% στους νοσηλευτές και στο προσωπικό καθαριότητας.
Σχετίζονται κυρίως με:
– τους χειρισμούς κατά την νοσηλεία και τις εξετάσεις των ασθενών, τη χειρωνακτική διακίνηση φορτίων, τις κοπιαστικές στάσεις σώματος, τις επαναληπτικές κινήσεις, την εργασία σε περιορισμένους χώρους
– τη μονότονη εργασία, τις αυξημένες απαιτήσεις και την απώλεια έλεγχου και ικανοποίησης από την εργασία και άλλους οργανωτικούς και ψυχοκοινωνικούς παράγοντες
– ατομικά χαρακτηριστικά και γενετικούς παράγοντες
– εξωεργασιακούς παράγοντες κινδύνου.
Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι στα προγράμματα πρωτογενούς πρόληψης η μείωση των εργονομικών κινδύνων δεν συνεπάγεται και μείωση των ΜΣΠ. Επιπλέον, τα άτομα με μεγαλύτερη πιθανότητα ανάπτυξης ΜΣΠ συμμετέχουν λιγότερο σε προληπτικά προγράμματα. Επειδή η επίπτωση των ΜΣΠ είναι υψηλή και οι περισσότεροι ασθενείς αναρρώνουν εντός λίγων εβδομάδων αλλά υποτροπιάζουν στη συνέχεια έχει προταθεί η διαχείριση τους, να εστιάσει λιγότερο στην πρόληψη της εμφάνισης των συμπτωμάτων και περισσότερο στον περιορισμό της λειτουργικής ανικανότητας, των απουσιών και της επίδρασης στην ποιότητα ζωής. Δυστυχώς, ο περιορισμός των επιπτώσεων των ΜΣΠ είναι εξίσου δύσκολος διότι εμπλέκονται πολλοί άλλοι παράγοντες όπως οι ψυχοκοινωνικοί και η συν-νοσηρότητα από άλλες παθήσεις. Φαίνεται πάντως ότι η φροντίδα που παρέχεται άμεσα μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων καθορίζει σε σημαντικό βαθμό τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.
