Η Κυβέρνηση συνεχίζει την κοροϊδία σε βάρος του επικουρικού προσωπικού που υπηρετεί σήμερα στην υγεία, αφού αρνείται επίμονα να τους διασφαλίσει την μόνιμη και σταθερή εργασία, μοιράζοντας τους ψεύτικες ελπίδες και “καθρεφτάκια για ιθαγενείς”. Μάλιστα τους ετοιμάζει νέο “χουνέρι” συντάσσοντας νέους πίνακες επικουρικών στις ΥΠΕ από τους οποίους θα μπορεί να αντλήσει προσωπικό και να “αντικαταστήσει” τους σημερινούς εργαζόμενους.
Για το σκοπό αυτό εξέδωσε εγκύκλιο κατ’ εντολή του ν.4542/2018 που ψήφισε πρόσφατα σύμφωνα με τον οποίο επιταχύνονται και απλουστεύονται οι διαδικασίες για την πρόσληψη νέων επικουρικών. Έτσι με την έκδοση της εγκύκλιου και τις διαδικασίες που προβλέπει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα οι νέοι πίνακες επικουρικών θα είναι έτοιμοι για κάθε χρήση.
Η κυβέρνηση με την κίνηση αυτή επιδιώκει άμεσα να δημιουργήσει εφεδρείες στην περίπτωση που αναγκαστεί να προχωρήσει στην απόλυση των επικουρικών που υπηρετούν σήμερα. Ταυτόχρονα θέλει να προχωρήσει σε νέες προσλήψεις επικουρικών καθώς και νέων συμβασιούχων μέσω ΟΑΕΔ, αντί για μόνιμο προσωπικό, που θα τους χρησιμοποιήσει και ως “ομήρους” ενόψει της μακράς προεκλογικής περιόδου.
Όμως με αυτές οι κινήσεις δεν στοχεύουν μόνο σε πρόσκαιρα οφέλη αλλά ταυτόχρονα επιτυγχάνεται ο μνημονιακός στόχος για την διεύρυνση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Παράλληλα ανακυκλώνεται με αυτές τις κινήσεις η ανεργία, κλείνοντας έτσι το μάτι σε ένα μεγάλο εκλογικό ακροατήριο που αναζητά επίμονα εργασία. Άλλωστε στην κατεύθυνση της ανακύκλωσης της ανεργίας είναι και η ρύθμιση που περιέχεται στην εγκύκλιο η οποία απαγορεύει στους σημερινούς επικουρικούς να καταθέσουν αίτηση για την συμμετοχή στους νέους πίνακες που συντάσσονται στις ΥΠΕ.
Την ίδια τακτική ακολουθεί η κυβέρνηση και με τις ατομικές συμβάσεις στις υποστηρικτικές υπηρεσίες όπου δεν προχωρά σε παρατάσεις αλλά σε νέες προκηρύξεις και σε μερική ανακύκλωση αυτού του προσωπικού.
Μακροπρόθεσμα όλες αυτές οι ρυθμίσεις, πέρα των άλλων, έχουν ως στόχο το οριστικό ξεφόρτωμα της μισθοδοσίας από χρήματα που δίνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό και την μεταφορά της στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων. Σε αυτή την περίπτωση θα επιτευχθεί και ο άλλος μνημονιακός στόχος: τα νοσοκομεία να λειτουργήσουν πλήρως με επιχειρηματικά κριτήρια και να καλύψουν με ίδια έσοδα όχι μόνο τα χρήματα που απαιτούνται για τις λειτουργικές τους ανάγκες αλλά και αυτά που χρειάζονται για τη μισθοδοσία του προσωπικού.
Οι κινήσεις αυτές της κυβέρνησης εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο που περιλαμβάνει την κινητικότητα του προσωπικού, την δραματική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, την είσοδο των θεραπευτικών πρωτοκόλλων και την εκχώρηση δημόσιων υπηρεσιών σε ιδιώτες. Η επιβίωση των Νοσοκομείων και των δομών υγείας δεν θα στηρίζεται σε κρατικές ενισχύσεις αλλά στην ικανότητα των Νοσοκομείων να λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Άλλωστε τα πρώτα βήματα σε αυτή την κατεύθυνση έχουν γίνει με την μαζική είσοδο των ιδιωτικών απογευματινών ιατρείων, την χρηματοδότηση τους για νέες υποδομές από τις περιφέρειες και χορηγίες και κυρίως η στήριξη της χρηματοδότησης τους από τα έσοδα που προέρχονται από τα νοσήλια του ΕΟΠΥΥ. Σε αυτά τα Νοσοκομεία δεν χωρούν οι σταθερές εργασιακές σχέσεις και το μόνιμο προσωπικό αλλά οι προσωρινοί εργαζόμενοι με περιορισμένα δικαιώματα.
Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να διαμορφώσει τον σχεδιασμό του και τις δράσεις του παίρνοντας υπόψη τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στο χώρο της υγείας. Ιδιαίτερα το ζήτημα της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων και της διεύρυνσης της προσωρινής εργασίας απαιτούν άμεσες κινήσεις από τα σωματεία, που θα στοχεύουν στην μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα. Γι’ αυτό και η πάλη για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων με την μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, οι προσλήψεις από μόνιμο προσωπικό και η κατάργηση της ελαστικής εργασίας δεν αποτελεί έναν συντεχνιακό στόχο αλλά έρχεται σε αντίθεση με τον πυρήνα των μνημονιακών πολιτικών στην υγεία.
Οποιαδήποτε καθυστέρηση σε αυτή την νέα κατάσταση που διαμορφώνεται μπορεί να αποβεί μοιραία, με δεδομένο μάλιστα την σημερινή κατάσταση των σωματείων και την κυριαρχία σε κεντρικό επίπεδο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.
